Rangøya 2012

Skrive 24. september 2012

No er eg nettopp komen heim etter Rangøy-samlinga 2012 – ei samling som mykje meir enn toppa forventningane! Eg har padla surf, drive brottpadling, padla i Hendsstraumen i tillegg til å nyte tilværelsen av kjempekjekt folk frå alle kantar av landet! Det har alt i alt vore ei god samling, til og med vêret her på kysten hadde dei fått til, og då skal eg verkeleg på ingen måte klage!

Fredagskvelden kom vi fram til Rangøya, eg, mamma, pappa og Trygve. Det hadde blitt mørkt, og sidan det var seint, var det litt vanskeleg å finne parkeringsplass for både campingvogna og bilen. Men medan mamma og pappa fann parkeringsplass, for eg og Trygve inn på «Låven» der folket var. Det gjekk ikkje lenge før eg møtte fleire eg kjente frå før, deriblant Anne-Line, Andreas, Ingrid og Stian. Det er alltid kjekt å møte alle saman igjen. Det er noko særeigent med å møte andre ungdommar som også padlar. Eg og Ingrid meldte oss på brottpadlinga på laurdagen, og eg begynte med ein gong å gle meg til det, for dette kom til å bli gøy!

Laurdagen kom, og eg kjente på at det var godt å vere på samling og ikkje vere på kurs. Det var godt å få sove ut, trengte ikkje å tenkje noko på at eg skulle vere på vatnet i 9-tida. Eg pakka kajakken, og fann under pakkinga eit par hyggjelege grøne og hårete overraskingar i eit par plastikkposar som hadde lurt seg med frå samlinga i Herøy. Desse to skulle dessverre ikkje få bli med, på trass av at dei hadde tatt turen heilt frå Herøy, og tok heller turen til bosbøtta.
Eg og Ingrid gjorde oss klare, og hadde allereie lagt ut i bukta då vi fann ut at vi skulle samlast på land for ein prat med resten av gruppa før vi skulle ut og gjere forsøk på å finne eit brott å leike oss på. Slike pratar som dette er svært viktige når ein skal leggje ut på ein slik tur, spesielt når ikkje alle har vore borti dette før, og heller ikkje kjenner kvarandre.

Overraskande nok so fann vi eit brott på trass av det gode vêret. «Ja, ikkje sytten om eg skal inn i det der i dag,» sa eg, og var då ganske einig med meg sjølv. Eg har ikkje før vore midt oppi slike forhold, har heller prøvd å unngå dei, deriblant når vi har padle på Runde der det kan vere ganske so heftigt rundt fyret. Men no hadde vi oppsøkt slike forhold, og var midlertidig veldig fornøgd med å sjå på og observere. Det var veldig greit å berre liggje på sidelinja, og smake litt på bølgjene som kom etter at det har brote på skjeret.
Men eg kjente på at eg gjerne ville prøve meg, men visste ikkje heilt om eg ville klare det, sidan nokre av dei som hadde padla inn der mildt sagt blei blåst i veret av ei bølgje som oppstod frå ingenting. Men no måtte eg berre gje etter, eg hadde bestemt meg, eg skulle inn i brottet.

Hjertet banka, og eg kunne høyre meg sjølv puste sjølv der eg sat og det braut berre nokre meter lenger borte. Jovisst var eg spent. Skulle eg trekkje meg, eller skulle eg prøve å vere tøff og hoppe i det og satse på det beste? Tre igjen før meg, to igjen før meg… Dette vurderte eg lenge, tør eg det her?
Eg snudde meg til ein av dei som leia turen; «kva om eg må ut av kajakken, i kva retning skal eg symje mot? Kjem nokon og hjelp til med ei kameratredning, eller bør eg då basere meg på ei eigenredning?» Eg blei overbevist om at det kom til å gå greit, men gjorde for sikkerheits skuld ein avtale med meg sjølv: «Om dette på ein eller annan måte går gale, om eg får ein skade, eller ei mindre god oppleving, skal det på ingen måte øydeleggje for meg for vidare padling.»
Plutseleg var det min tur. «Padle på, kom igjen, meir fart!» høyrte eg dei ropte frå sidelinja. Dette skulle bli gøy. Det såg ut til å bli stille medan eg padla igjennom brottet. Men ein skal aldri bli lurt, slike brott er svært uforutsigbare. Dette var heller ikkje noko unntak!
Eg som aldri hadde gjort noko slikt før – visste ikkje heilt korleis eg skulle te meg. «Padla på, komån!» Det begynte å gå fort, og eg opplevde det som ein vegg at vatn som ut av ingenting berre reiste seg bak meg, og lyfta opp akterenden på kajakken min. «Padla på!» Det var som å padle ein nedoverbakke, det er jo eigentleg det ein gjer når ein surfar. Det gjekk veldig fort!
I konsentrasjon om å halde med i rett vinkel på bølgja, gløymte eg å padle på, noko som ironsik nok gjorde at eg fekk feil vinkel på bølgja. Plutseleg var eg under på ein rar måte. Eg var litt desorientert der eg låg. Skal eg prøve ei rulle, eller skal eg gå ut av kajakken? Kva skjedde eigentleg? Kvifor velta eg? Alt dette rakk eg å tenkje før eg bestemte meg om å gå ut av båten i frykt for å treffe med nakken i berget under som blir tørt når bølgja forsvinn. Men det var eit eller anna rart, føtene mine hang fast i kajakken, men eg veit ikkje om dei hang fast inni, eller om dei hang fast i cockpitkanten på kajakken då eg skulle ut. I alle fall møtte eg røske laust føtene mine, noko som gjorde ganske so vondt i høgre legg. Eg frykta brudd, men fann fort ut at eg hadde følelse og bevegelse i han, og at det dermed ikkje var noko verre enn eit godt og hardt slag mot leggen. Eg var eigentleg mest forvirra der eg låg og delvis symde vekk frå brottet med åra i ei hand og kajakken i den andre. Men før eg visste ordet av noko var det komen bort ein som hjelpte meg med ei kameratredning.
Den følelsen! Det gliset! Åhh, eg var so fornøgd! At det går an å ha det so gøy! Småsvimmel og forvirra padla eg bort til resten av gjengen so dei som «stod i kø» framfor brottet kunne få halde fram med sitt. Eg var sikker på at det berre var øyrene mine som hindra smilet i å gå heilt rundt, for dette var verkeleg ei oppleving utan like!

Vi begynte å padle mot eit fyr på ei øy inne mot land. Der tok vi pause i eit tre kvarters tid, delvis brukte opp lageret av nødsjokolade og nøtteblanding. Gruppa bestemte seg for å dele seg i to grupper – dei som ville tilbake til brottet vi var på før pause, og dei som ville padle tur. Dei fleste ville padle ein tur, medan eg og fem andre padla tilbake til brottet.

Brottet var ikkje like artig som før pausa sidan det hadde flødd i mellomtida, og det blei djupare der brottet var. Det vart litt i kjedeligaste laget, og sidan vi fann eit brott berre rundt hundre meter bortanfor bestemte vi oss for å prøve oss der i staden. Der var det ganske uforutsigbart, ein kunne ikkje finne eit mønster i det heile tatt. Plutselig kunne det bryte seg opp ein enorm vegg i det som såg ut til å vere eit stille og rolig sjøområde.
Men dette var «gromt», det var spennande og utfordrande, og det verste som kunne skje var eigentleg at håret kunne bli vått. Fleire gongar blei eg overraska, og var heile tida anten klar til å surfe, eller klar til å ta eit støttetak. Eg tok meg etter ei stund ei lita pause på sidelinja for å få tilbake litt pusten, og samle litt energi. Plutselig reiser det seg som ein geysir rett under kajakken til ei som var med på turen. Ingen nåde – kajakken blei kasta rett i lufta og landa bak ei bølgje. Det kunne sjå ganske so skummelt ut, men det var ikkje værre enn at ho på andre forsøk tok rulla opp igjen med det gliset i ansiktet som om ho nettopp hadde fått tidenes største openbaring.
Etter kvart var vi blitt litt slitne, og vi begynte turen tilbake igjen. Det var ifølgje turleiarane og karta som var med på turen, tre kilometer inn til Rangøya, so vi måtte passe på å ha nok energi til turen tilbake igjen, og ikkje starte på padlinga tilbake med ein gong energien har tatt slutt.
Eg sa meg fornøgd med turen då vi var komne inn igjen. Dette var nok den artigaste og mest spennande turen i mi «kajakkhistorie».

Utover ettermiddagen skifta vi til tørre klede, og fekk slappa av litt etter nærmare seks timar med mange nye inntrykk og opplevingar. Storfornøgd sette eg meg ned med Anne-Line og Andreas, godt innepakka i fjellduken min. Utover kvelden flytta vi oss ned på bryggja, tende stearinlys og laga oss kveldsmat på primus i mørkret. Eg må verkeleg innrøme at kyllingsuppe aldri har smakt so godt som denne kvelden på bryggja på Rangøya.

«Sløkk lyset og lås døra når du legg deg,» sa eg til Trygve. Klokka var halv ti, eg var heilt utkøyrt etter ein heil dag med fart, spenning og moro, men sjølvsagt også mykje tenking ute ved brottet. Du kan kanskje tru det at det er ei effektiv og fæl torturmetode å stå opp klokka halv åtte på ein søndagsmorgon, men for fyrste gong på årevis har eg klart å sove i 10 timar i strekk. Sjølv kor tidleg det var, var eg opplagt, og klar til dyst.

I dag skulle eg ta det litt meir med ro, sjølv om eg eigentleg hadde tenkt å melde meg på brottpadlinga også i dag. Men i dag var det litt betre å padle litt rolegare sidan eg hadde fått meg ein liten støyt i går. Eg ville også gjerne tilbringe dagen saman med vener og familie, so vi tok oss ein tur til Hendsstraumen og ein liten straum nokre hundre meter nærmare Rangøya.

Å padle straum er eigentleg utruleg morosamt, berre ein forstår straumen. Her må ein spele på lag med naturen – ikkje mot han. Bror min – Trygve, er ein smarting. Han padla inn straumen. Tok seg opp på ein holme midt i, og drog med seg kajakken over holmen, slik at han atter ein gong kunne padle inn straumen utan å gjere slitet med å padle seg ut igjen. Jammen det, han er ikkje dum han!

Og so kom det ein kommentar eg likte so godt. Eg driv som regel og padlar opp på berg, holmar og skjer. Padlar på alt av det som kanskje det kan gå an å kome seg opp på. Eg ville so gjerne padle opp på holmen der Trygve slepte over, og at eg kunne hoppe, eller drage meg over den i kajakken, og «skure» ned på andre enden. Ja, eg er ikkje alltid so snill med kajakken min, men overraskande nok er han tilnærma like heil etter eitt år og fire månader i mitt eige, berre eit par skrammar med gelcote, litt glasfiber kanskje, som må reparerast.
Men då eg holdt på på det berget, jobba meg litt opp på det, høyrte eg i bakgrunnen; «Aldri har eg sett ei jente som brukar og behandlar kajakken sin på denne måten, brukar kajakken for det han er god for.» Det var litt kjekt å høyre. Ein kajakk skal jo brukast. Ein skal ikkje nødvendigvis vere so snill og grei med kajakken alltid. Det er jo ein glasfiberkajakk, det er enkelt å reparere den. Det er faktisk mykje værre å måtte reparere ein plastkajakk. Og dessutan so er det mykje kjekkare å bruke kajakken skikkeleg, og ikkje berre vere snill og grei alltid. Ein får det so mykje kjekkare med ei slik haldning, der kajakken kan reparerast og fiksast, og ikkje nødvendigvis treng å vere ein gjenstand ein er so vanvittig redd for (sjølv om eg er både redd for, og veldig glad i kajakken min). Men kajakken tåler det faktisk! Ingen problem, ikkje ein gong har eg opplevd hol eller stjerner i kajakken likevel korleis eg held på. Åhh, det er so kjekt med «Dønningen» min på slike turar!

Tusen takk for ei fantastisk helg! Då håper eg at eg ser alle saman på Rangøya i veke 38 neste år! Dette er verkeleg ei samling det er verdt å vere på altso! Tusen takk alle saman!

Reklame