Fjørerull og fjøretull

I dag er det 1. mai, arbeidarane sin internasjonale kampdag. Dette er ein fridag for dei fleste, og vi nytta denne dagen til å ta oss ein tur på Osnessanden. Pappa hadde fått med seg eit par andre familier, og eg hadde fått med Cathrine på å bli med. Kajakkar, kano, tørrdrakter, ved, pølser og pølsebrød – alle desse er viktige faktorar på ein bra fjøretur.

Det var ikkje akkurat so veldig varmt i vêret då vi kom fram på stranda, so vi lot padlinga vente litt. Det var veldig lav sjø i dag, lavare enn vi har sett på lenge. På Osnessanden, i eine enden, den enden mot Ulstein Verft, ligg det eit gamalt skipsvrak. Det var eit skip som var bygt rundt 1850, men som reiv seg laus frå hamna under ei storm i 1890. Skipet stranda på Osnessanden, og er mest synleg når det er lav fjøre. Det var det absolutt i dag. Eg og Cathrine bestemte oss for å gå bort og sjå. Idèar som store sandslott som skulle likne store tempel og middelalderborger kom fram, og ikkje lenge etter var desse idèane i gong med å bli til.

Dei strandminna eg hugsar best i frå dei tidlegaste åra, handlar om å grave ned. Grave ned vener, og ikkje minst det å sjølv bli nedgreven. Ein halvferdig skulptur, og eit mindre halvferdig slott, stod på stranda med ein halvmeters mellomrom då denne idèen blei meir freistande enn å fortsette på sandslottet og skulpturen som vi eigentleg hadde innsett ikkje kom til å bli ferdig i løpet av dagen uansett. Det blei greve ei lita renne, og so var det berre å ta plass i den 20 centimeter djupe firkanten. Sand på sand på sand. Etter kvart kom nokre av smågutane som var med dei andre familiane og ville vere assistentar med nedgravinga. Til slutt var det ikkje råd å bevege på seg lenger. Eg fekk etter ei lita stund kome opp, og Cathrine ville gjerne prøve. Det same tok til, og sanden blei etter kvart tung å bere. Då vi fekk beskjed om at pappa hadde tent opp bål til grilling, var vi kjappe med oppgravinga so vi skulle kome bort før pølsene vart oppetne.

“Kan ikkje du, Olea, bli med oss i kano?” var det ei stemme som spurte. Det var ikkje lenger so kaldt i vêret etter at sola hadde fått varma opp litt. Eg sa sjølvsagt ja til å bli med, og ikkje lenge etter vi hadde ete, var eg på veg opp til bilen for å skifte. Tørrdrakt, neoprensko, spruttrekk, vest og slepeline. Eg tok kajakken min medan dei to brødrene sette seg i kanoen. Vind, straumar og bølgjer dreiv oss stadig inn mot land, men både eg og søskenduoen i kanoen klarte seg fint. Etter å ha padla frå eine enden av stranda til den andre, var den yngste sliten. “Kan ikkje du slepe oss bort til flåten, Olea?” spurte den yngste av dei to. Det var ingen problem. Vi ‘parkerte’ kanoen og kajakken ved flåten, og fekk oss ei lita pause der eg kunne ta inn slepelina, slik at dei to etterpå kunne padle inn mot land sjølve. To slitne karar padla saman inn mot land, og fekk nøgde grille det siste som var igjen av pølser og marsmallows.

Cathrine hadde fått på seg utstyret, og ville bli med ut og padle. Tørrdrakta mi har nyleg vore til reperasjon sidan ho tok inn vatn i sokkane og magepartiet. Sidan eg aldri nokon gong har hatt ei tørrdrakt som har «passa til namnet», gledde eg meg til å prøve drakta denne gongen. Det var ikkje akkurat so freistande å velte med ein gong, men ville prøve å stå i kajakken, for eg visste at eg ein eller annan gong i forsøket kom til å velte uansett. Eg klarte det for første gong på aktivitetsleiarkurs, og synes det var kjempegøy! Litt vind, straumar og bølgjer gjorde at suksessen min som “stand up-padlar” ikkje varte meir enn eit par sekund før eg havna i vatnet. Cowboy-redning var neste post, og ikkje lenge etter, var eg i båten igjen for å gjere fleire forsøk.
Cathrine kom seg i vatnet ikkje lenge etter. Etter ei stund i vatnet syntes ho det kjentes som at drakta tok inn vatn, og då tok vi ei kameratredning ganske raskt. Dette viste seg å stemme, so vi gjekk i land. Glidelåsen på drakta ho hadde lånt, var ikkje heilt lukka, og difor tok drakta inn vatn. Eg hadde tatt med meg eit ekstra sett med ull i tilfelle det skulle skje noko uventa. Dette kom i alle fall godt med.

Vi bar opp kajakkane og skifta kle før vi sette oss i bilen til ‘tining’. Alt i alt har dette vore ein kjekk dag med sand, pølser og kajakk. Ein bra måte å bruke ein fridag på om du spør meg 😉

Reklame

Grunnkurs HAV 19. og 20. mai 2012

Helga 19. og 20. mai held eg og Jan Ytrehorn grunnkurs hav. Grunnkurset vil halde til i Ulstein, nærare stad er enno ikkje fast bestemt. Kurset er på 16 klokketimar. Prisane for kurset er 1.500,- kr. for medlemmar i Herøy Kajakklubb, og 2.100,- kr. for ikkje-medlemmar. Lån av utstyr er med i prisen, altså treng ein ikkje å ha eige utstyr sjølve.

Grunnkurs er eit kurs for alle; enten du har padla i 15 år, eller aldri har sitte i ein kajakk før. Det er altså ingen krav til tidlegare deltaking innan padling for å gå grunnkurs hav. På kurset lærer ein å bruke kajakken og utstyret på ein effektiv og trygg måte. I tillegg blir ein kjend med verdien av å padle i ei gruppe, enkle sikkerheitsrutiner og øvingar, samt korleis ein effektivt kan manøvrere kajakken ved hjelp av teknikkar.

Meir konkret, er det dette som står i «læreplanen» for grunnkurs hav:

• Løfte, bere, sjøsette og entre kajakken
• Effektiv framoverpadling
• Bakoverpadling og stopp
• Sidevegs forflytning av kajakken
• Lavt støttetak
• Bakre styretak
• Sving (sveipetak og styretak)
• Ilandstigning
• Sikring av kajakk etter ilandstigning
• Redningsteknikkar
• Skadeforebygging
• Planleggjing av enkel tur som skal gjennomførast
• Generell sikkerheit og grunnleggjande sjømannskap
• Generelt om friluftsliv og Allemannsretten
• Sporlaus ferdsel i naturen

For spørsmål og påmelding, ta kontakt på på e-post: olea96@live.no.

Vintertur til Kjeldsund

Sidan samlinga på Rangøya i haust, har eg ikkje vore på sjøen med kajakk. Det hade vore ein del bassengtreningar, men eg må innrømme at eg begynner å bli lei av desse treningane, og lysta til å kome seg på havet igjen blir større og større etterkvart som tida går.

Denne veka har eg hatt vinterferie, og eg hadde planar om å vere på sjøen store delar av veka. Dette har vore litt vanskeleg, men i går, laurdag, fekk eg endeleg kjenne på sjølufta igjen. Merete, som er gift med syskenbarnet til morfaren min, bur på Svalbard, men er no på besøk her på Sunnmøre. Ho og Hege, som er dattera til Merete, meldte interesse om å få vere med på tur. Og sjølvsagt skulle vi få til det! So i går tok vi turen til Kjeldsund, eg, mamma, pappa, Trygve, Merete og Hege.

Borèal Design gjekk konkurs for ikkje so monge dagane sidan, og grunna det har det kome priskutt på varene frå Borèal Design. I det høvet har Herøy Kajakklubb kjøpt inn tre nye Borèal Design Baffin. Baffin er til klubben sitt bruk ein av dei beste kajakkane frå Borèal Design, og i går fekk to av dei sin første tur på sjøen då Merete og Hege skulle bli med.

Kjeldsund er ein flott plass å leggje ut om ein vil ha seg ein kosetur nær land. Merete har padla litt kajakk før, medan Hege har padla ein del kano, noko som ikkje akkurat er ein negativ ting når ein skal prøve kajakk. Ganske mange av teknikkane i kajakk kan òg brukast i kano, og det same omvendt.

Det gjekk veldig bra å leggje ut. Trygve fann seg ei and, og straks fann han ut at han ville fanga anda. Då fuglen tok nokre tak for å kome seg i litt lenger avstand frå kajakkane, fann Trygve noko som for han gjorde turen artig. Anda, som tilsynelatande prøvde å flyge vekk, fekk ikkje til å kome skikkelig opp i lufta, so ho sprang på vatnet med vingane som bein å gå på. Trygve fann dette vanvittig morosamt, og resten av turen for han skulle gå med på å padle etter ender.

Vi padla rundt om holmane på Kjeldsund. Nokre stadar såg vi store tre som hadde velta ut i sjøkanten etter orkanen Dagmar som låg over området natt til 2. juledag i fjor. Vi kunne padle over ein del av desse trea, og det var ganske kult sidan vatnet var so klart som det var i går.

Vêret var ganske bra då vi la ut i går ettermiddag. Det var litt overskya, men eg kan trygt seie at vet var det beste vêret vi hadde hatt dei siste vekene. Vi hadde vore på sjøen i meir eller mindre ein halv time før regnet kom til syne igjen etter nærmare ein og ein halv time med opphald. Men regnet takka for seg like fort som det kom, og himmelen såg ut til å bli blå.

Vi hadde padla i meir eller mindre ein og ein halv time før vi fann bålplassen på Bakarholmen. Her tok vi ei godt fortjent pause med kjeks og kakao, noko som sjølvsagt høyrer med på ein padletur. Vêret heldt seg bra, og regnet viste seg ikkje sjølv om nokre skyer sakte men sikkert tok over den blåe himmelen vi hadde hatt siste timen. Etter ein halv time med oppsamling av energi til neste del av turen, la vi utpå igjen.

Vi padla rundt neset på andre sida av sjøen til der det gamle røykeriet på Kjeldsund ligg. Her tok regnet til igjen. Det blei sopass surt og kaldt at vi sa oss fornøgde med dagens padletur etter å ha padla eit lite stykke. På vegen tilbakeigjen mot den smale stranda (kan knapt kallast ei strand, eigentleg), fekk vi store fnugg av snø som so vidt la seg på båtane før sola og den blå himmelen atter ein gong viste seg.

Det blei ein flott tur med alle årstider involverte. Det var veldig kjekt å ha med seg Merete og Hege, og dei er velkomne til å bli med på fleire turar før eller seinare. Det var ein tur som absolutt fekk opp padlelysta til 110 % igjen, og ein tur om ein kan positivt sjå tilbake på.

Rangøya 2011 – Aktivitetsleiarkurs

Helga 23. – 25. september arrangerte TKK padlesamling på Rangøya. Etter turen opp året før var vi fast bestemte på å reise i år også. På fredagen då vi reiste her i frå, visste vi at det kom til å bli ei topp helg. Eg skulle på aktivitetsleiarkurs, mamma på aktivitetsleiarsamling og pappa skulle bli med på turane. Eg gledde meg veldig.

Fredag kveld, klokka halv ni, vart bilen parkert på Rangøya. Inne på «låven» var det samling, og vi fekk med oss det meste av foredrag og informasjon. Det regna veldig, og det bles ein del, so mamma og pappa bestemte seg for å begynne litt tidleg å slå opp lavvoen, og eg skulle hugse det av informasjon som var viktig. Klokka halv elleve var lavvoen oppe, og det var tid for kvile for dagen etterpå der aktivitetsleiarkurset tok store delar av programmet.

Klokka var halv åtte, ein og ein halv time til kurset skulle begynne. Eg gledde meg, men visste eigentleg ikkje heilt kva dagen skulle by på. Klokka halv ni møttast vi i kjellaren på «låven» for å ha eit par timar med teori. Vi blei litt kjende med kvarandre og fortalde ein del om våre erfaringar før vi starta på HMS og kva vi skulle oppnå i løpet av aktivitetsleiarkurset. Navigasjon med kart og kompass jobba vi også litt med til vi skulle ut og leggje opp eiga rute der vi sjølve skulle leie turen. Det var veldig mykje lærerikt. Noko hadde eg lært på teknikkurs, medan anna var heilt nytt.

Klokka blei eitt før vi var på vatnet. Ein på gruppa melde seg til å ta hovudansvaret for kart og kompass. Sidan eg ikkje hadde 100% kontroll på det med navigasjon på sjøen, kunne eg følge med på kartet medan dei andre forklarte og viste kor vi skulle. Det var ei god moglegheit til å lære det skikkeleg.

Vi padla bort mot eit brott, der vi skulle trene på kameratredning i grov sjø. Vi skulle også fortelje gruppa (som om det var eit grunnkurs der ein sjølv skulle vere kurshaldar) kva dei skulle gjere. Etter kvart blei det min tur til å bade, og eg hoppa rett i det utan å nøle. Akkurat i det eg hadde velta, fekk eg krampe i eine foten. Det var ikkje planlagt. Eg fekk då hjelp med gruppa, fekk hjelp med å få vekk krampa, og vi fekk meg til slutt opp i kajakken igjen. Sidan sleping og slik er ein stor del av aktivitetsleiarkurset, spelte vi vidare på det. Eg blei slept inn til ein holme, der vi alle gjekk i land, og prata om kva vi kunne ha gjort annleis.

Etterpå padla vi til eit anna brott. Dei som ville, fekk prøve å padle igjennom brottet. Eg hadde veldig lyst til å prøve, men samtidig syntest eg det var litt skummelt med alle bølgjene, også at fjellet var litt kantete. På tidlegare padleturar, har eg angra på at eg ikkje prøvde brottpadling eller rockhopping når moglegheita var der. Eg visste at eg truleg kom til å angre om eg ikkje prøvde, so eg tok sjansen. Eg padla inn mot brottet, fekk surf på ei bølgje. Plutselig var det ein fjellvegg rett framfor meg, og det var ikkje meir enn circa eit par meter før baugen kom til å krasje rett i veggen. Bang, sa det. Bølgja tok meg litt tilbake, men ei ny bølgje kom, og velta meg rundt. Eg hadde akkurat kome meg ut av båten før ei bølgje kom og slo meg inn til land. Kajakken for vekk i frå brottet og mot dei andre på kurset, og dei sikra han. Eg valde å gå over berget i staden for å gå gjennom brottet. Etter den lille spaserturen over berget, fekk eg hengje meg på ein av dei andre sine kajakkar, og fekk kome vekk i frå brottet før vi utførte ei kameratredning. Det var lærerikt å prøve dette, og det var eigentleg veldig artig sjølv om det ikkje gjekk heilt etter planen.

Vi satte kursen tilbake mot bukta der vi satte ut. Det gjekk ikkje so veldig lang tid før vi var tilbake. Eg prøvde nokre ruller i slutten av padleøkta. Det gjekk ikkje heilt, og kom til at eg kanskje var sliten. Vi hjelpte kvarandre med å få kajakkane opp på graset. Eg merka at baugen på kajakken hadde blitt kvit og hakket flatare enn før, og det hadde kome eit par stjerner i glasfiberen elles. Eg fann mamma, og sa til ho; «Eg har knust kajakken min». Eg sa det berre på tull, eigentleg. Vi såg på skadane, og var samde om at dette kunne vi enkelt fikse sjølve.

Rangøysamlinga er «kjend» for den gode bacalaoen på laurdagskvelden. Vi i Herøy Kajakklubb satte oss ved eit bord nærmare ein halvtime før middagen. Det er ikkje enkelt å finne plass om ein ikkje er tidleg nok ute. Då alle var komne til «låven», blei dei forskjellige padlaklubbane presenterte. Det var padlarar i frå alle delar av landet. Det blei satt ein takk til dei som hadde stått for samlinga, og til dei som hadde stått for mat. Det var ein som spurde om det var noko som hadde skjedd i dag, knuste båtar, knekte båtar, knekte årer… Plutselig var det ein som sa; «Det blei knust ein kajakk på aktivitetsleiarkurs!». Jo – det var visst min kajakk. Godt eksempel på ei fjør til ti høns 🙂

Bacalaoen var minst like god som i fjor, og eg bestemte meg for å leggje meg tidleg sidan morgondagen kom til å bli hard. Og det gjorde eg ganske rett i.

Søndagen var eg tidleg oppe. Eg pakka kajakken so han skulle vere klar til å leggje ut presis klokka ni. Trond var litt skuffa av for lite bølgjer gårsdagen, so i dag skulle vi oppsøkje litt høgare og meir krevande sjø. Denne dagen skulle gå med på teknikk i grov sjø. Allereie ein time etter vi la ut fann vi eit lite berg vi skulle trene rundt. Vi padla so tett inntil berget som mogleg medan vi brukte baugtak og hengetak for å navigere kajakken. Dette fann eg veldig lærerikt, og eg følte eg fekk betre kontroll over både meg sjølv og kajakken.

«Ser dokke der borte? Der er eit fjell, eller eit berg om du vil kalle det det. Der skal vi finne ein uegna plass å gå i land, og der skal vi gå i land og ta lunsj,» sa Trond. Og vi gjorde det, vi. Vi fann ei side på berget som var ganske bratt og litt kantete på nokre av plassane. I tillegg til dette hadde vi bølgjer oppe på meteren. Her var samarbeid viktig for å klare oppgåva. Etter at alle var vellukka komne opp på berget, tok vi ein velfjortjent lunsj.

Eigen- og kameratredning var noko av det første vi gjorde då vi var komne ut på vatnet igjen etter pausa. Under ei ganske stor bru på Rangøya fekk vi øve på dette i straum.

Sleping som det der hadde eg aldri sett før! Å bli slept sidelengs med slep i både baug og akter, tre båtar på kvar side, er ikkje enkelt. Dette var ein øvelse på sculling samt støttetak. Eg må inrømme at eg velta ein gong eller to før eg fekk taket på det, men det som betyr noko er jo at ein får taket på det. Alle blei slept- og fekk slepe på den måten. Dette var både ein god og artig måte å øve på desse teknikkane på. I tillegg fekk ein nokre uforutsette velt som førte til enda meir øving på redningar.

Vi hadde hatt ein lang dag på nærmare ti timar dagen før, so vi bestemte oss for å avslutte litt tidlegare på sjøen. Vi skulle samlast i kjellaren på «låven» der vi skulle gje- og få tilbakemeldingar i frå kurset. Alle som fullførte kurset bestod. Vi fekk nokre tips og anbefalingar før vi takka for eit godt og lærerikt kurs.

Etter tre dagar på Rangøya fullpakka med moro og lærdom kunne vi sette foten heim igjen.    Hadde ikkje sagt nei til å vere på Rangøya eit par dagar til, men må innrøme at det var litt godt å kome heim og få slappe av.

Bilete av LilleSorte

For ei bra helg, altså! 😀

Rull og tull på Osnessanden

I ettermiddag var Ane i Ulsteinvik, og ville gjerne bli med på ein tur ein eller annan stad. Vi ville meir enn gjerne ta ein tur, for det er veldig lenge sidan eg padla sist. Enkelt og greit tok vi turen til Osnessanden, her er det fint å øve teknikkar. Eg var veldig gira på å øve teknikkar, ruller og redningar. Det trur eg Ane også var.

Tørrdrakta, padleskorne, vest, slepeline og alt anna nødvendig utstyr blei pakka so fort som råd. Etter over ei veke som landkrabbe var eg veldig gira på å kome meg ut igjen. Vi lasta båtane på hengaren, og tok turen for å hente Lidun og Ane. Ikkje so lenge etterpå var vi komne til stranda, og klare til å leggje ut.

Mamma padla ikkje i dag, heller ikkje Lidun, so berre eg og Ane var på sjøen. Trygve var ute ei lita stund, men ikkje so lenge. Eg og Ane trente litt på teknikkar, der i blant baugtak. Redning kom fort i fokus. Eg tippa rundt, so vi tok ei kameratredning. Litt etterpå fann vi ut at det var Ane sin tur. Ho var veldig usikker på om ho ville gjere det sidan det ikkje var sydentemperatur i vatnet, nærmare tvert imot. Men etter litt prat gjorde ho det. Då var det min tur å lede kameratredninga. Det gjekk veldig bra. Eg hadde sagt til Ane at eg skulle ta ei rulle om ho velta. Eit løfte er eit løfte. Etter ei lita stund var eg våt i håret andre gong for kvelden. I det eg er oppe igjen, ser vi ei stor piggskate som sig sakte men sikkert bort etter botnen. Akkurat der og då var det skikkelig skummelt at det hadde vore ei piggskate tre-fire meter i frå meg då eg rulla, sjølv om ho ikkje ville ha gjort oss noko. Det var eigentleg veldig skummelt, skal ikkje seie ho var lita akkurat. Hadde Ane sett den eit halvt sekund før, hadde eg ikkje rulla eller bada på resten av kvelden. Men det var jo eigentleg ganske kult, det er ikkje kvardagskost å sjå rett ned på ei piggskate i frå kajakken.

Før vi avslutta for kvelden, padla eg og Ane fram og tilbake ein gong ved stranda. Då vi var tilbake igjen, bar vi båtane opp på graset. Dusjen virka plutselig i dag, so vi fekk skylle alt av utstyr før vi satte det i bilen og lempa båtane på hengaren. Dette er ein fin måte å bruke opp ein laurdag på – litt rull og tull. Kome heim passeleg utsleten, saltvatn i håret – ingenting betre!

Takk for ein bra laurdags ettermiddag!

Spøkjelseshus på Krøkja

I går skulle Susan og to av jentene hennar til Herøy for å prøve nokre kajakkar. Og sidan eg skulle kjøpe meg litt padleutstyr, tok vi turen ut. Heller ikkje kvar dag ein møter Susan og dei. So kvifor ikkje?

Då vi kom fram til Herøy, var Susan og jentene allereie godt i gong med å velje ut kajakkar dei skulle prøve. Det blei bestemt at det skulle prøvast North Shore Polar, Zegul 530 og Zegul 470. Når vi likevel var ute i Herøy, kjøpte eg meg slepeline og padlesko. Vi begynte å bere kajakkane ned. Om ikkje so lenge etterpå, var vi på sjøen.

Vi snirkla mellom holmar og skjer. Under eit gjerde og under ei bru. Etter ei lita stund med padling, gjekk vi i land på ei lita øy – Krøkja som ho heiter. Her stod det eit gamalt, grått hus. Ved sidan av er det smie, gamal grisebinge, rotne tre og eit lite setershus. «Det spøkar her!» sa Tor Inge. Og då må ein berre sjå på det! Ein kunne sjå ei gamal seng på loftet der vi trur smia har vore. På bakken såg vi ein gamal sko som var laga av tre og skinn.

Det såg ut som om dette har vore eit herskapleg hus ein gong i tida. Det var mykje detaljar på veggane, karmane rundt vindauga og dørene såg ut til å ha vore lagt ein del arbeid i. Treverket som sjølve huset har vore laga i, har vore veldig fint skore til. På veggane inne har det ein gong vore fin, blå tapet med mønster i. Det meste av det har flassa av, men in kunne sjå litt av det. Det var kvite fliser på kjøkenveggane. Huset utanpå har vore kvitt i si tid. Kvitmaling var veldig dyrt før, so det har nok ikkje vore fattigfolk som har budd i huset! På taket var det dropestein. Det har vore lagt mykje arbeid i dette huset, det er det enkelt å sjå! Det hadde vore ganske kult å sjå huset slik det var på sine beste dagar.

Vi tenkte det hadde vore greitt å kome heim same dagen, so vi vende nasa tilbake til kaia. Då vi kom tilbake etter ei lita stund med padling, stod badinga for tur. Drakta mi lek litt, so vi måtte finne ut akkurat kor ho lek. Balanseøving er ein god idè, so det blei ein liten kiss-the-bow. Den gjekk heilt fint. Plutselig var eg på tvers i kajakken, som ein gyngestol. Eg tippa til slutt bakover, og det blei bading. Balanseøving er veldig greitt på alle måtar, eigentleg. Og det er veldig morosamt i tillegg. Det blei ikkje rulling, men litt redningar blei det. Greitt å øve på slik at det ikkje går gale den dagen ein treng det.

Takk for turen!

Overnatting på Kvitøya

Etter elleve dagar utan padling på grunn av ein ungdomstur til Finland, var det godt å få kome på sjøen igjen. Turen blei litt på impulsen, planlagd berre nokre timar før. Men tur er betre enn ingen tur! Eg hadde fått med meg Cathrine, som er ei venninne av meg. Ho tok Grunnkurs UNG på Borgarøya i år, og har padla ein gong etterpå. So hennar andre tur skulle bli overnattingstur.

Vi møtte i seks-tida tirsdag kveld på Kjeldsund. Det var veldig fjøre, og difor ikkje so lett å leggje ut i frå stranda. Men vi valde likevel å gjere det. Eg og Cathrine hjalp kvarandre. Det er ikkje enkelt å gå i gjørme i Crocs utan reim bak, men det skadar ikkje å prøve. Cathrine hadde våtdrakt og nokre jokkesko. So eg måtte finne fram ein veg som gjekk an å gå utan å øydeleggje skorne. Det tok seg tid, men gjekk til slutt. Eg tippar vi var på sjøen i sju-tida.

Vi padla i eit ganske greitt tempo sidan vi hadde med tre gutar som var på slep. Dei har ein tendens til å bli frykteleg slitne frykteleg fort, og det tek ganske god tid å lade opp batteria att slik at det går an å padle igjen. Vi hadde berre ei slepeline. Pappa var ikkje med den første dagen. Mamma hadde slepeline. Elin trudde ho hadde med lina si, men den låg igjen. So vi lånte eit tau borte ved Dragsundbrua. Til slutt fekk vi alle tre på slep, og då var det tre fornøgde gutar frå ni til elleve år med på turen.

Etter ei stund med padling og prat, var vi framme ved Kvitøya. Det er ein plass der som er veldig fin til å slå leir på, og der er grue til bål i tillegg. Då vi kom fram sat der fem-seks litt eldre ungdomar der. Dei skulle ha fest der utover kvelden. Det var greitt for dei at vi var der, men trur ikkje det hadde vore like triveleg for oss som for dei. So vi var på ny jakt etter teltplass. Det er fysisk samband mellom Storøya og Kvitøya, det var der vi gjekk i land. På Kvitøy-sida finn vi ein plass med grue, og passeleg flatt til å slå opp telt.

Mamma hadde tatt med seg grillkol i tilfelle det ikkje skulle vere so mykje ved der. Vi brukte det berre med ein gong. Eg og Cathrine slo opp teltet vårt, eit splittert nytt Bergans-telt. Eg var trøtt, gledde meg egentlig til å få leggje meg til og få sove litt. Etter ei lita stund, kom regnet. Eg er glad teltet var oppe før den tid. Dei beste turane, turane du hugsar best, er dei turane der du akkurat der og då, hatar å vere på tur. Eigentleg er regnet ganske koseleg om ein tenkjer seg om. Mat er viktig på tur – uansett. Det blei laga alt i frå gryterett til pølser og hamburger. Marsmallows var populær dessert. Etter maten gjekk eg og Cathrine til teltet. Soveposane hadde haldt seg tørre – og det var eg glad for. Ute i telt i pissregn, i ein tørr, varm og god sovepose, frisk luft – ingenting er betre enn det! Det var deilig å få sove ute etter turen til Finland der det var godt over 30°C på romma heile natta.

Klokka var rundt ni då eg og Cathrine stod opp. Denne morgonen var det strålande sol og veldig god temperatur. Det var tørrt i graset, som om det ikkje hadde regna på vekesvis. Bålet ute var tent, og frukosten var godt i gong. Pappa skulle gå av vakt klokka åtte, og skulle padle utover so tidleg han hadde moglegheit til. Oddvar måtte padle inn igjen ganske tidleg på morgonen sidan han skulle ha bilen sin på reperasjon. Men vi skulle prøve å ha det kjekt likevel – og det blei det. Vi pakka saman teltet ei god stund seinare. Hadde det vore opp til meg – kunne vi ha vore der nokre døgn til. Men eg og Cathrine skulle på trekkspeløving, so slik måtte det berre bli.

Vi padla tilbake til Kjeldsund, og dei tre yngste var på slep. I dag hadde vi ei taueline til, sidan pappa var med. Tauet vi lånte ved Dragsundbrua blei levert tilbake i like god stand som då vi lånte det. Då vi var tilbake igjen, blei det litt bading før vi lempa kajakkane på hengaren klare for turen heim.

Bilda er i frå mamma sin mobiltelefon

Takk for turen!

Kveldstur i Kjeldsund-området

Onsdag kveld var og og mamma på tur saman med Tor Inge, Eldar og Odin. Vi padla i frå Kjeldsund rundt ti over åtte. Eg padla min eigen båt, mamma padla Nordkapp, Tor Inge padla sin Play, Eldar padla Romany, og Odin padla Atlantic LV som han hadde lånt med Tor Inge. Eg håpte på å få prøve Atlantic LV. Prøvde båten litt då eg skulle prøve Polaren som ein gong skulle bli min eigen, men hadde lyst til å prøve han meir.

Vi padla inn i mellom holmar og skjer, alle plassar der ein kan padle igjennom. Turen gjekk under Dragsundbrua, og vidare til Vedøya. Rull og tull, kant og sveip. Alt slikt var med, og er vanleg på turane med Herøy Kajakklubb. Medan nokre tok pause på Vedøya for å tøme det som må tømast, spiste oss resten jordbær. Valldal-jordbær – verdens beste! Før vi padla tilbake, bytta mamma til Atlantic LV, Odin til Play og Tor Inge til Nordkapp.

Etter fem minutt på sjøen bytta eg og mamma kajakk, so eg fekk padle Atlantic’en eit stykke. Lårstøttene på båten var kanskje litt lave, men han var elles god å padle. Vi padla same ruta tilbake. Eigentleg er det ganske fint å padle på Sunnmøre. Sunnmøre er eit padleeldorado, ei padleperle!

Då vi var tilbake igjen til «startpunktet», ville eg prøve rulla. Eg visste ikkje heilt i begynnelsen, litt redd for kaldt vatn i øyrene. Men til slutt velta eg, og det var eigentleg ikkje so kaldt som ein skulle tru. Rulla oppatt gjekk like fint som vegen ned. Då eg likevel hadde bløytt håret, tok eg same rulla igjen, sveiperulla, berre i frå andre sida. Og det gjekk like bra. Eg er fonøgd med at eg fekk det til. Og det var veldig gøy!

Takk for turen, mamma, Tor Inge, Eldar og Odin! 😀

Dag Reidar prøver Aquanaut HV

Vi budde ei natt i lavvo ved hytta til Margrete, Dag Reidar og ungane. Dag Reidar har brukt å padle ein del, og har ein kajakk av merket Svalbard. Kajakken fekk ein skade i vinter, då eit takras slo to hol i kajakken då den hang på veggen. Vi hadde med hengaren og alle kajakkane våre, so vi fekk ta oss ein tur.

Pappa køyrde hengaren ned til fjorden før vi tok kajakkane på vatnet. Mamma tok Nordkappen, og Dag Reidar tok pappa sin Valley Aquanaut HV. Eg padla min eigen kajakk. Det var varmt, nærmare 25 grader i skyggen, so vi droppa tørrdraktene.

Vi padla inn i gjennom Lustrafjorden, eit godt stykke. Vi snudde då vi hadde padla rundt fem kilometer, og padla omtrent same ruta tilbake. Mykje prat om kurs, kajakkar, og elles det som ein pratar om på padletur. Då vi var tilbake igjen, venta det ein god grillmiddag på oss!

Veldig kjekk tur! 😀

«Kosetur» til Runde

I over ei veke har det vore planlagt at Herøy Kajakklubb skulle til Runde på kosetur. Det var meldt fint vêr, so eg og pappa bestemte oss for å bli med.

Då vi kom til Runde-stranda, var det flatt hav. «Uff… Er det so flat sjø? Det er ikkje sikkert det blir gøy ein gong!» sa eg, opptil fleire gongar, faktisk. Eg trudde faktisk ikkje det kom til å bli so veldig artig. Eg kledde på meg tørrdrakta mi, og pakka for sikkerheitsskuld (det gjer eg nesten alltid) ekstraklede, Jerven-duk og førstehjelpssaker i kajakken. Etter ein halvtime, etter gjengen hadde helst litt på kvarandre, la vi ut på det flate havet.

Allereie då vi kom forbi Runde-brua, merka eg at eg hadde tatt litt feil, det med flatt hav, altso. Dønningane var kanskje ein meter på det høgaste, omtrent på den høgda dei var sist gong eg padla her.

Dønningane blei høgare og høgare di lenger vi padla. No begynte det å likne noko her. Det dukka opp lundefuglar, havsuler og mykje anna dyreliv som ein sjeldan ser heime i Ulsteinvik. Om ein skulle beregne høgda på dønningane no, var dei kanskje 1,5 til 2 meter mellom bølgjedalane og bølgjetoppane. Eg tok fram hjelmen min, det er litt skummelt å padle i slike forhold med mykje stein der det er lett å fange surf. Men eg koste meg verkeleg.

Lundeura og fuglefjellet dukka opp litt etter litt, og vi fekk verkeleg sjå kvifor Sunnmøre var eit padleeldorado. Vi padla litt inn i grottene, men vi snudde sidan dønningane slo tilbake i frå grotteveggane. Dønningane blei omdanna til bølgjer inne i grottene, og eg beregna det ikkje lenger som forsvarleg å vere der. Då vi kom ut, var der ein båt med kanskje 15-20 passasjerar, truleg turistar. Dei følgde med på oss, eg trur dei meinte vi var litt galne. Men eg peikar tilbake på dei som stod i båtan utan flyte- eller redningsvest. På den måten, er det dei som driv med risikosport!

Eg veit ikkje om fuglane har noko i mot oransje, men det verkar sånn. Det landa fleire og fleire suppeklumpar på kajakken min. Det var ein som traff arma på drakta mi også. Nesten sånn eg lurer på om dei siktar. Pappa fekk ikkje noko på verken seg eller båten sin. Men det er eit fuglefjell, so kva anna skal ein eigentleg forvente?

Vi skulle til å runde fyret. Dønningane blei til bølgjer på kanskje tre meter, og det var ikkje enkelt å sjå kor det braut hen, og kor vi skulle padle for at kajakken skulle vere heil då vi kom heim. Eg padla ved sidan av Sygni. Det er kjekt å prate med henne, og samtidig so skal ein aldri padle aleine. I alle fall ikkje i slike forhold! Eg var komfortabel med forholda, noko som overraska meg. Sygni syntes ikkje det var like artig med desse bølgjene. Og det forstår eg godt. Vi heldt oss i lag, sånn at hjelpa ikkje var langt vekke om det skulle skje noko uventa. Heldigvis gjekk det bra!

Ved Runde-fyret er det laga til ei trapp og ein platting av betong, so det var ganske enkelt å kome seg på land når ein først hadde funne ein fin plass å kome seg ut. Vi hadde planar om å tenne bål. Etter litt leiting, fann vi rette bålplassen. Vi steikte kylling, medan grillribber og mór stod på dei andre sine menyar.

Då klokka var godt over ni, begynte vi å tenkje på å kome oss tilbake. Det var nokre som måtte rekke ei ferje, og eg var svolten på å kome meg ut i bølgjene igjen. Elin og Therese bestemte seg for å gå over fjellet. Det blei litt i meste laget å gå over frå kosetur med dei yngste, til bølgjer på to-tre meter i frå alle kantar.

Sidan Elin og Therese gjekk over fjellet, måtte to av kajakkane på slep. Eg tok meg av ein av dei. Tenkte det hadde vore greitt å øve på slep i bølgjer før aktivitetsleiarkurset. Eg måtte gi meg på det då vi var komne rundt det verste partiet rundt fyret. Eine skuldra mi var ikkje heilt god, so eg trur det var det rette.

Vegen tilbake synes eg gjekk veldig bra. Sjøen var mykje rolegare enn då vi var der tidlegare på dagen. Nokre av dønningane var kanskje 1,5 til 2 meter, men ikkje alle. Eg prøvde å surfe litt, og det var nauta gøy. Etter kvart blei dønningane mindre igjen, og dei fleste var på kanskje ein meter. For åtte timar sidan hadde eg sikkert ikkje kalt dette for rolege forhold, men det gjorde eg no. Deilig!

Då vi var komne inn igjen til stranda, vurderte eg å øve litt på å rulle. Men då innsåg eg at eg var sliten, og ga meg på den idèen. Det første eg tenkte på då vi kom inn igjen, var om eg klarte å gå. For det verka ikkje slik. Eg sleit litt med å få løfta beina opp i frå cockpiten utan å velte, men det gjekk til slutt. Eg hadde spent beina fast i kajakken heile turen, so det er ikkje rart det var rart å gå igjen.

Vi bar opp kajakkane ganske raskt, sidan ferja ikkje kan vente på nokon. Tor Inge hadde hatt med seg nokon inn med land så vi padla mot fyret. Då hadde ein ho som hadde ein Valley Avocet, hadde fått fart inn mot baugen til Tor Inge, so det var hol akter på plastkajakken.

Dette var ein veldig spennande og lærerik tur. Eg koste meg heile turen, og håper på fleire slike turar.

Foto av Olea, Tor Inge og Lene

Driiitgøy! 😀